Je hebt gehoord dat verhalen vertellen belangrijk is in het bedrijfsleven en in het leven. Dat het een krachtig hulpmiddel is dat blijvende impact heeft.
Maar waarom is dat? En hoe kun je er beter in worden?
Hieronder leggen we het effect van storytelling op ons brein uit en geven we je vijf tips om een betere verhalenverteller te worden.
Ben je ooit in een publiek geweest wanneer iemand een verhaal vertelt op het podium? Misschien bij een talk in TED-stijl of een stand-upcomedyshow. Merk je op hoe het voelt alsof er magie in de lucht hangt?
Het is geen magie. Het is neurologie.
Als we je in een MRI-machine zouden stoppen en je feiten zouden vertellen (zoals deze!), Dan worden de delen van je hersenen die zouden oplichten het gebied van Broca en het gebied van Wernicke genoemd. Het zijn de gegevensverwerkingsgebieden van je hersenen.
Maar in een studie aan de Princeton University , ontdekten wetenschappers dat, wanneer je naar een goed verteld verhaal luistert, de delen van je hersenen die reageren, dezelfde zijn als wanneer je binnenkant het verhaal. Dus iemand praat over de geur van gebrande koffie en je reukcortex licht op. Ze vertellen je over het grijpen van een potlood en je motorische cortex reageert, met name het deel dat verband houdt met handbewegingen.
Nog indrukwekkender: dit effect ook gebeurt met de persoon die het verhaal vertelt. Dus als het verhaal live of persoonlijk wordt verteld, beginnen de hersenen van zowel de verteller als de luisteraar synchroon met elkaar op te lichten! Dit is de magie die je voelt in een kamer of een groep, wanneer een verhaal goed wordt verteld en het publiek geboeid is.
Een verklaring hiervoor zijn spiegelneuronen. Spiegelneuronen zijn een type hersencel die zowel reageert wanneer we een actie uitvoeren als wanneer we iemand anders dezelfde actie zien doen. Er wordt aangenomen dat dit de reden is waarom we gapen als we iemand anders zien gapen - en waarschijnlijk de basis zijn voor waarom we empathie voelen.
Wanneer iemand een verhaal vertelt en onze hersenen reageren alsof we zelf in het verhaal zitten, voelen we een krachtige verbinding met de verteller.
Dus, wat is de beste manier om die verbinding op te wekken als je verhalen vertelt?
We hebben van Dale Carnegie geleerd om het publiek te vertellen wat je gaat zeggen, zeg het; vertel ze dan wat je hebt gezegd. Maar zo werkt storytelling niet.
Om de hersenen van je publiek te laten reageren alsof ze in het verhaal zitten, hoef je alleen maar te beschrijven wat er met je gebeurde op het moment dat het gebeurde - zonder noodzakelijkerwijs meningen of context toe te voegen.
Zie het vertellen van een verhaal als het maken van een film in het hoofd van je publiek. In plaats van voice-over (geen foto's) of montage (korte, niet erg beschrijvende foto's) te gebruiken, vertel je je verhaal in actiescènes. Wees gedetailleerd met de details. Hoe zag het eruit? Wat gebeurde er? Wie was daar? Wat zeiden ze?
Hier is een voorbeeld van iemand die je onmiddellijk in een actiescène lanceert terwijl het verhaal begint:
Maak uw beschrijvingen rijk. Activeer de sensorische cortex in je luisteraars door te focussen op geur, aanraking, geluid en gevoelens in je verhalen. Dit verhaal begint onmiddellijk door dit te doen:
De grootste fout die ik mensen zie maken bij het vertellen van verhalen, is weglaten hoe ze zich voelden. Wanneer je emoties in een verhaal opneemt, zullen de spiegelneuronen van je publiek ervoor zorgen dat ze die emoties ook voelen.
Wanneer we empathie ervaren, geven onze hersenen oxytocine af, de bindende chemische stof die leidt tot gevoelens van verbondenheid en vertrouwen.
Verder hebben wetenschappers ontdekt dat, wanneer we een emotioneel geladen gebeurtenis meemaken, onze amygdala dopamine afgeeft, wat helpt bij informatieverwerking en het geheugen bevordert.
Dus als je wilt dat mensen je meer vertrouwen en onthoud wat je hebt gezegd, neem dan emoties op in je verhalen!
Bonustype : om de kans te vergroten dat de spiegelneuronen van uw publiek worden geactiveerd, in plaats van alleen de emotie die u voelde te benoemen, beschrijf hoe het fysiek in uw lichaam voelde. Dus in plaats van dat ik gelukkig was, zou je kunnen zeggen: het voelde alsof er warme honing door mijn borstkas vloeide en ik kon niet stoppen met glimlachen.
De waarheid vertellen in je verhalen is niet hetzelfde als ALLES vertellen!
John Medina, de bestsellerauteur en ontwikkelingsbioloog van de New York Times, ontdekte dat de hersenen een zeer korte aandachtsspanne hebben, dus het is belangrijk om ervoor te zorgen dat elk deel van je verhaal een plaats heeft.
Bedenk wat je het liefst wilt overbrengen in je verhaal. Voeg vervolgens details toe die dit ondersteunen en verwijder bijna al het andere. Maakt het uit dat je die dag verkouden was? Nee? Laat het weg. Is het belangrijk dat je moeder een rood jasje droeg? Ja? Dat kan erin blijven.
Eén ding dat Medina ontdekte dat we doen aandacht besteden aan zijn emoties. Gezien de afgifte van dopamine en oxytocine die we ervaren, is dit geen verrassing! Dus nogmaals, je emotionele toestand is een detail dat het waard is om te laten staan.
Als je je houdt aan de essentiële scènes en details plus emoties, kun je in korte tijd veel overbrengen, zoals deze vijf, negentig seconden durende verhalen laten zien:
Houd je bij het vertellen van een verhaal aan de chronologische volgorde waarin dingen je in het echte leven zijn overkomen. Met andere woorden, geef ons geen details die u zelf niet wist, tot het deel van uw verhaal waar u ze ontdekte.
Door ons te vertellen wat er straks gaat gebeuren, verlies je de spanning in je verhaal. Als je bijvoorbeeld een verhaal vertelde over een sollicitatiegesprek en zei: Op dit moment realiseerde ik me niet dat ze de baan al aan iemand anders hadden gegeven – we geven niet meer om wat er in dat interview gebeurt, omdat we de uitkomst al weten.
Dit is belangrijk omdat, zoals uit de onderzoeken van Paul J. Zak blijkt, spanning een van de belangrijkste aspecten is van het vasthouden van de aandacht in verhalen. Door spoilers toe te voegen, verlies je deze spanning, die volgens Zak essentieel is voor het creëren van emotionele resonantie tussen de verteller en het publiek.
Wanneer je een verhaal vertelt, zorg er dan voor dat je de gedachten en meningen achter je laat, je aan de belangrijke details houdt en je concentreert op zintuiglijke beschrijvingen en emoties. Stel jezelf de vraag: hoe zag het eruit? en hoe voelde ik me?
Dit is een gastpost van Marsha Shandur, een Storytelling Coach bij Yes Yes Marsha. Vind haar op Facebook en krijg meer tips over hoe u persoonlijke verhalen kunt gebruiken om uw lezers en luisteraars te beïnvloeden op haar website, JaJaMarsha.com