Ik hou hier echt van ... en ik haat het echt.
Zo voelde ik me ongeveer 7 minuten na mijn eerste les over tango. Tango verblindde me volledig. Ik stemde ermee in om met een vriend te gaan en dacht dat het iets leuks zou zijn om op een woensdagavond te proberen.
Ik wist niet dat het MIJN WERELD zou ROCKEN.
Ik moet beginnen met je te vertellen dat ik een herstellende controloholic ben. Ik geloof graag dat dingen een plaats hebben, gevoelens een doel hebben en to-do-lijsten de wereld beheersen. Dus toen ik hoorde dat Tango draait om volgen en niet om leiden, tinkelde ik mezelf.
Ik besteed de meeste van mijn professionele uren aan het nadenken over hoe ik een betere leider kan zijn. Ik had nooit overwogen hoe ik een betere volger kon zijn.
Tango danst niet.
Het is communiceren.
En, zoals je weet, praat ik VEEL over communicatie op deze blog. Dus ik was verrast om te horen dat Tango echt een lichamelijke discussie is tussen twee mensen. Er is geen betere manier om lichaamstaal te bestuderen dan door middel van tango. Het begint door oogcontact te maken met een potentiële danspartner in dezelfde kamer en haar vriendelijk uit te nodigen (als je een man bent) of hem te accepteren (als je een vrouw bent). Dan verenigen de twee zich en beginnen ze een verhaal te vertellen door middel van hun lichaamsbewegingen en gezichtsuitdrukkingen, legt mede-tangoliefhebber uit Roxana .
Stap 1: Vind partner
Stap 2: Ga extreem dichtbij staan
Stap 3: Volg hun voorbeeld
Dat is overdreven vereenvoudigd, maar echt, als je niet de hoofdrol speelt in de tango, hoef je alleen maar te volgen. Het enige dat je tot een goede tango-volger maakt, is door goed naar je lichaam te luisteren - als ze bewegen, beweeg je, als ze stoppen, stop je. Dit is waaaayyy moeilijker dan het klinkt.
Ik realiseerde me dat veel doelen voor de tango doelen voor het leven zijn. Hier is hoe:
De tango wordt heel, heel dicht bij iemand anders gedaan. Je bent borst tegen borst of wang tegen wang. Dit was schokkend voor mij met volslagen vreemden, maar ik realiseerde me al snel dat het essentieel was voor succes. Hoe dichter ik bij de andere persoon was, hoe gemakkelijker het was om hun lichaamstaal te lezen en te weten hoe ik moest bewegen. Dit geldt ook in het echte leven. Hoe dichter u bij een persoon bent - emotioneel en fysiek, hoe gemakkelijker het is om ze te lezen. Tango dwong me tot instant intimiteit. En op een vreemde manier voelde ik me meer verbonden met deze volslagen vreemden dan met sommige van mijn beste vrienden.
De tango vereist veel balans. Beide dansers moeten het middelpunt van hun lichaam kennen en op de as blijven om rechtop te blijven met de bewegingen. Terwijl elke danser zijn eigen as heeft, moet je elkaar ook in evenwicht houden. Het was bijna alsof je met drie mensen danste.
Is dat niet het leven? We zijn altijd op zoek naar ons evenwicht. We hopen altijd op evenwicht in relaties. Tango gaat over fysieke balans. Het leven draait om emotionele balans.
Als volgeling dacht ik niet veel na over de muziek - in het begin. Mijn leiders moesten hun stappen timen met de muziek en de beat. Na een tijdje was ik in staat om zowel hun non-verbale signalen als de beat van de muziek te gebruiken om beweging te voorspellen. Dit doet me denken aan typische relaties. In het begin proberen we elkaar gewoon te lezen. Na een tijdje wennen we aan elkaar en beginnen we na te denken over onze relatie in de context van ons leven. We proberen te beslissen of iemand ‘past’ in ons leven. Of we vragen onze vrienden wat ze van onze nieuwe persoon vinden. We proberen onze liefde ook in te passen in de context van onze levensdoelen. Op dezelfde manier had ik het gevoel dat ik mijn dans probeerde aan te passen aan het ritme van de muziek en de energie van de andere persoon. In de tango luisteren we naar het ritme van de muziek. In relaties luisteren we naar het ritme van ons leven.
Er is iets geks dat gebeurt aan het begin van een tango met een nieuwe partner. Je koppelt je aan elkaar en dan 'verlegen' je elkaar als het ware. De eerste paar seconden van de omhelzing zijn volledig stil, misschien met een lichte schommel heen en weer. Dit beangstigde me de eerste paar keer dat ik het deed. Ik haatte de stilte. Ik haatte de ongemakkelijke stilte. Ik haatte het om zo dichtbij te zijn. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik realiseerde me echter al snel dat deze paar seconden essentieel zijn voor een harmonieuze beweging. De beste manier waarop ik het kan beschrijven, is op dezelfde lijn komen, energie matchen en/of synchroniseren met je partner. Als volger realiseerde ik me dat dit mijn optimale moment was om ze te lezen. Dit is wat gek is: iedereen is zo anders! Het enige wat we in mijn beginklas aan het doen waren, was door de kamer lopen. Niets bijzonders - geen spins, geen voetenwerk. Gewoon in paren lopen. Maar je zou niet geloven hoe verschillend mensen lopen! En ik had het nooit kunnen voorspellen. Zo liep een heer van in de veertig met een frisse broek in een staccato tempo. Een andere man met tatoeages op de hele arm en meters in zijn oren liep soepel en vloeiend. Ik danste ook met een vrouw van in de 70 die leerde leiden – ik dacht eerlijk gezegd dat zij de beste leider van allemaal was. Haar zelfvertrouwen (ze beoefende al tientallen jaren tango als volgeling) vertaalde zich om van haar een geweldige leider te maken. Het moeilijkste was om niet elke wandeling als verschillend te zien, want het enige dat telde voor mijn succes was spiegelen. Of ze nu snel, langzaam, krabachtig of sylphachtig liepen, ik moest het kopiëren. Ik wou dat ik deze mentaliteit kon gebruiken in mijn dagelijkse interacties. Het gaat er niet om te vinden wat er anders is aan een persoon, het gaat erom te proberen te synchroniseren.
Ik realiseerde me niet dat tango eigenlijk allemaal improvisatie was. Toen ik tangodansers in Argentinië zag, dacht ik dat ze stappen volgden. Maar er is echt geen basisstap - het gaat gewoon om samen op de muziek te bewegen. Is dit niet hetzelfde met het leven? We zoeken naar stappen, we willen richting, maar vaak draait het leven om improvisatie. Het gaat erom dat je voelt wat er gaat komen en je eraan aanpast .
Het belangrijkste dat je in de tango moet onthouden, is dat er geen twee leiders kunnen zijn. Op het moment dat ik de tango zou proberen te leiden, werd het een duwen en trekken voor controle. Zoals ik hierboven al zei, ben ik een herstellende controloholic, dus dit was heel, heel moeilijk voor mij. Op deze manier heeft de tango mijn interne beperkingen serieus op de proef gesteld. Dit betekent niet dat ik, als volger, niets te zeggen had. Tango is de vijand van perfectie . En voor iemand die graag naar perfectie grijpt, was tango een geweldige oefening. De beste leiders leken te voelen wanneer ik uit balans was of langzamer moest gaan. Het was verbazingwekkend dat ik niets hoefde te zeggen, maar mijn lichaamstaal zei alles. Voor vrouwen helpt tango ons om onze innerlijke grenzen en vrouwelijkheid te leren kennen. Voor mannen helpt tango hen om diep met vrouwen in contact te komen en vertrouwen uit te oefenen door middel van beweging.
Tijdens de tango kun je helemaal niet denken, maar je moet wel ontzettend mentaal alert zijn. De enige keer dat ik deze schijnbaar paradoxale ervaring ooit heb gevoeld, is tijdens meditatie. Het is niet verrassend dat ik verschrikkelijk ben in meditatie. Boy oh boy, ik probeer het, maar ik heb het geluk dat ik 5 minuten mentale rust krijg voordat mijn takenlijst in mijn hoofd begint te zoemen. Ik realiseerde me dat hoe meer ik in de tango nadacht over mijn bewegingen of de dans of mijn partner, hoe slechter ik deed. Hoe meer ik mijn partner voelde en mijn ogen sloot, hoe beter ik het deed. Ja, uiteindelijk sloot ik mijn ogen tijdens de meeste van mijn dansen - ook erg buiten mijn comfortzone. Tango belichaamt de zin: Leef in het moment… want als je dat niet doet, word je op je teen getrapt.